Θοδωρής Τούμπανος: “Το θέατρο με βοηθά να παραμένω άνθρωπος”

Το θέατρο με βοηθά να παραμένω άνθρωπος δηλώνει ο νεαρός σκηνοθέτης από το Αργος Θοδωρής Τούμπανος σε συνέντευξη που έδωσε στην Ελίνα Ιωάννου στο MAXMAG-ανάμεσα στα αλλά δηλώνει και άρρωστος Πανιώνιος

Ο Θοδωρή Τούμπανος γεννήθηκε στο Άργος το 1992. Σπούδασε στη Δραματική σχολή «Πρόβα». Έχει παίξει στα έργα «Άσμα για το σκιάχτρο της Λουσιτανίας» του Π.Βάις, «Επείγοντα περιστατικά» του Αρκά, «Μήδεια» του Μποστ στο θέατρο Στοά, «Διαλέξεις αθλιότητας» στο Θέατρο Τέχνης, «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού» του Μ. Θοδωράκη – σε σκηνοθεσία Θ.Παπαγεωργίου, «Εμείς οι άλλοι» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου. Επίσης, έχει παίξει σε παραστάσεις στα θέατρα: ΠΚ, Αλκμήνη, Πρόβα. Μέλος της θεατρικής ομάδας Νοκ-Αουτ, ο Θοδωρής Τούμπανος  έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις : “ο Σωτηράκης” του Γιώργου Ζαμάνη, “ο Φιάκας” του Δημοσθένη Μισιτζή στον τεχνοχώρο Εργοτάξιον, “Η ληστεία” εμπνευσμένο από το “Non tutti i ladri vengono per nuocere” του Νταριο Φο , στο Θέατρο Ελιάρτ. Λατρεύει τα κόμιξ, τον Lovecraft, την μπύρα, τον σκέτο καφέ και δηλώνει άρρωστος Πανιώνιος.

Με αφορμή την παράσταση “Η ληστεία”, ο Θοδωρής Τούμπανος μιλάει στο maxmag για την σκηνοθετική του προσέγγιση στην παράσταση, τη διπλή του ιδιότητα ως ηθοποιός και σκηνοθετής, την θεατρική ομάδα Νοκάουτ, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια και όνειρα.

Επιμέλεια συνέντευξης: Ελίνα Ιωάννου

1.                    Τι είναι για εσάς το θέατρο;

Ο μόνος τρόπος να διατηρήσω την ανθρώπινη υπόσταση μου, να μην διεφθαρθώ από τους άγριους καιρούς που ζούμε. 

2.          Η ιδιότητά σας είναι διπλή, αφού είστε παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Τι σας ελκύει στην κάθε μία; Αν έπρεπε να ακολουθήσετε μόνο μία από τις δύο ιδιότητες, ποια θα επιλέγατε και γιατί;

Ως ηθοποιός, νιώθεις πάντα την ανάγκη να είσαι ο φορέας μια ιστορίας . Ως σκηνοθέτης, δημιουργείς την ιστορία, τον τρόπο που θα ειπωθεί, είναι μια πιο οργανωτική δουλειά, πρέπει να ζυγίζεις πράγματα, να κρατάς ισορροπίες, να κερδίσεις την εμπιστοσύνη και να βγάλεις από τον καθένα τον καλύτερο εαυτό του. Αν έπρεπε να διαλέξω, μάλλον θα διάλεγα το δεύτερο.

3.          Αυτήν την περίοδο, σκηνοθετείτε την παράσταση «Η ληστεία» , πρόκειται για μία κωμωδία εμπνευσμένη από το “Non tutti i ladri vengono per nuocere” του Dario Fo. Πείτε μας, με λίγα λόγια, τι αφορά η παράσταση.

Την προσπάθεια ενός “τίμιου” ληστή να ληστέψει το σπίτι ενός άτιμου βουλευτή. Όλα πάνε στραβά όταν ο δεύτερος γυρίζει απροσδόκητα σπίτι του, μαζί με το one night stand του, μια ψυχωτική δημοσιογράφο – η οποία ανέρχεται επαγγελματικά με πολύ αμφιλεγόμενους τρόπους. Βασικά, όλα πάνε στραβά, όταν ένας τίμιος άνθρωπος μπλέκεται με άτιμους. Είναι καταδικασμένος από την αρχή να χάσει.

4.          Μιλήστε μας για τη σκηνοθετική προσέγγιση της παράστασης. Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που σας κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον στο έργο;

Το πόσα πράγματα μπορείς να πεις μέσα από μια κωμωδία, χωρίς να χρειάζεται να κουνήσεις το δάχτυλο στον θεατή. Η δουλειά μας, η προσέγγιση μας για άλλη μια φορά, προσπάθησε να πατήσει στην φόρμα του λαϊκού θεάτρου, με αμεσότητα, ρεαλισμό, κέφι και μακρυά από κάθε είδους εύκολου.

5.          Στη «ληστεία», ένας ληστής εισβάλλει στο σπίτι ενός βουλευτή και οσονούπω υπουργό. Πόση τραγική ειρωνεία κρύβεται στο γεγονός αυτό; Γιατί ως γνωστόν, πολλοί πολιτικοί, τουλάχιστον στην Ελλάδα, έχουν αποδειχθεί οι μεγαλύτεροι ληστές…

Δε νομίζω ότι διαφωνεί κάποιος με αυτό. Μόνο που φαίνεται πως πολλοί το ξεχνάνε, περίπου ανά τέσσερα χρόνια, λες και “αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς

6.          Στο έργο, μέσα από κωμικές καταστάσεις, ξετυλίγονται οι ψεύτικες σχέσεις των χαρακτήρων. Πιστεύετε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που στηρίζετε σε ψεύτικες σχέσεις;

Πιστεύω πως, θέλουμε δεν θέλουμε, οι καταστάσεις, οι συνθήκες ζωής μας μας απανθρωπίζουν. Μας ωθούν στην επιβίωση “με όποιο κόστος”. Και λέω για όλες τις μορφές επιβίωσης, πέραν της κυριολεκτικής. Την συναισθηματική, την επαγγελματική, την επιβίωση του “φαίνεσθαι” και της εικόνας μας. Και πολλών άλλων. Για αυτό σου είπα και στην αρχή πως το θέατρο με βοηθά να παραμένω άνθρωπος. Και νομίζω ότι ισχύει για πολλούς αυτό, συμπεριλαμβανομένων και των θεατών. Μας βοηθά, μας θυμίζει ποιοι είμαστε, ποιοι θέλαμε να είμαστε και που πάμε.

7.          Πόσο εύκολο είναι να προκαλέσεις γέλιο στο κοινό; 

Είναι πολύ δύσκολο και πρέπει να το κάνεις με αλήθεια. Πάντα με αλήθεια. Αν πας να κοροϊδέψεις το κοινό, να του κάνεις πλακίτσα, τότε αυτό θα σε φτύσει. Και θα έχει δίκιο.

8.          Γενικότερα, οι αντιδράσεις του κοινού σάς επηρεάζουν;

Ναι, ως ένα σημείο. Μας δίνουν δύναμη.

9.          Πείτε μας λίγα λόγια για τη θεατρική ομάδα Νοκ Άουτ. Από ποιους απαρτίζεται, πότε ιδρύθηκε και ποια η φιλοσοφία της ομάδας;

Ιδρύθηκε το 2015. Με τα χρόνια, δουλειά με τη δουλειά προστίθενται και καινούργια άτομα, καινούργιοι φίλοι και συνοδοιπόροι. Ο Γιώργος Παπανδρέου, η Μυριόκαλη Κόγιου, ο Αντώνης Καλομοιρακης, ο Γιώργος Ζαμανης, ο Νικόλας Μαραγκός, αυτοί θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι πιο σταθεροί, αυτοί που το τρέχουμε όλο μαζί, που είναι εκεί για ότι χρειαστεί, ακόμα και αν δεν συμμετέχουν για τον χ η ψ λόγο σε κάποια δουλειά. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι, όπως ο αγαπημένος μου δάσκαλος Πολύκαρπος Πολυκάρπου, η ο Διονύσης Λάνης, ο Τζον Λάγκεν, ο Νίκος Παπανδρέου, η Μάρη Κεφαλλωνίτη. Και φυσικά τα παιδιά της Ληστείας, ο Θωμάς Χαβιανίδης, η Χρυσά Νταούλη, η Χριστίνα Πλατανιώτη, η Τατιάνα Κίρχοφ, ο Νάσος Φρίγγης, η Αφροδίτη Ταύρη. Στόχος μας πάντα να κάνουμε δουλειές που μας εκφράζουν, εμάς, την εποχή μας και τα προβλήματα μας.

10.   Ως νέος καλλιτέχνης, τι θα συμβουλεύατε κάποιον που κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο;

Δε νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να συμβουλέψω κανένα. Υπάρχουν πολλοί πιο σπουδαίοι και έμπειροι καλλιτέχνες για τέτοια πράγματα.

11.   Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και ποια τα όνειρα που θα θέλατε να πραγματοποιήσετε στο θέατρο;

Για αρχή να συνεχίσουμε πιο δυναμικά και με περισσότερη παρουσία από του χρόνου. Από εκεί και πέρα, σίγουρα θα ήθελα να κάνουμε πολλά έργα του Νταριο Φο, σχεδόν όλα του. Πάντα υπάρχει στο μυαλό μου, μια φρέσκια και ίσως πιο απαισιόδοξη εκδοχή του Ταρτούφου. Μακροπρόθεσμα μια δική μας στέγη, ανοικτή προς νέους συναδέλφους.